تعدادی از اساتید و طلاب، بدون اینکه دنبال نام و رسمی باشند، بدون اینکه دنبال مرجع سازی و جمع کردن شاگرد باشند، بدون اینکه پولی به کسی بدهند، گمنام و بی صدا، دغدغه های انقلاب را در حوزه پیش می برند و صدای انقلاب را در فضای شهر قم طنین انداز می کنند. مساله آنها، محافظت نظام و ابهت روز افزون اسلام هست، نه تنها تعلیم فلان کتاب در حوزه.

یکی دیگر از پیچ های تاریخی انقلاب بر سر تصویب و رد «کنوانسیون پالرمو و لایحه CFT» رسید و «تشکل اساتید انقلابی» بود که به تبعیت از مراجع و در خط هدایت وی ، در مقابله با این لوایح خودتحریمی، پیش قدم شده و صدای انقلاب را از شهر قم به گوش ملت و مسئولین رساند.

آری، حوزه باید سر بزنگاه، هوشیار باشد و زمانه شناس. حوزه از دیرباز به چنین جمع و تشکلی احتیاج داشته که با روحیه و ایمان انقلابی، در میدان سیاست وارد گردد و با محافظت حریم ها، آتش به اختیار تمیز داشته باشد. چنین تشکلی باید خاری در چشم بی بی سی گردد و صدای سکولارها را درآورد. تجمع وی ، به نتیجه برسد یا نرسد، مساله نیست، مساله عمل به تکلیف بود که تعدادی از حوزویان، واجب کفایی حوزه را انجام دادند.
اما در برابر وی ، اساتیدی می باشند که دغدغه شان، منحصرا هئیت و عزاداری در جامعه و کفایه و مکاسب در حوزه هست. افرادی که بیان می کنند «قرار بود معلم اخلاق باشیم نه اینکه وارد بازی های سیاسی شویم، قرار بود دست مردم را دریافت کنیم نه اینکه وارد سیاستشان کنیم، طلاب سرشان به کتاب و بحث شان باشد نه اینکه وارد اقدامات دیگر گردند.»
»حوزه و طلبه ی انقلابی و سکولار را باید در امتحان های بزرگ شناخت؛ وقتی پای منفعت های و آبرو در میان هست، نه آن وقت که همه چیز آرام هست. طلبه انقلابی را باید در داد بر علیه استکبار، و طلبه سکولار را باید در سکوت به سود استکبار شناخت. طلبه انقلابی را باید در موضع گیری بر علیه فتنه گران و فتنه جویان شناخت. طلبه انقلابی، حوزه را برای انقلاب قصد دارد، نه انقلاب را برای حوزه. نشست انقلابی، مساله طراز اول را را با مسائل فرعی و درجه دو منتقل نمی کنند.

تجمع مردمی شهر قم با هدایت اساتید و طلاب انقلابی، نخستین لبیک ها به ندای مقام معظم رهبری هست.