تخریب بناء، نمی‌تواند منجر به تخریب زیربنای فکری شود

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری شهرکریمه، حُب به اهل‌بیت مصادیق متعددی دارد: گاهی فرد، محبت خود را در قالب زنده نگه‌داشتن نام اهل‌بیت نمایان می‌کند، گاهی با زنده‌نگه داشتن یاد آنها و گاهی نیز این حُب از طریق تمسک به سیره‌ی اهل‌بیت محقق می‌شود. این ذوات نورانی همانگونه که در زمان حیات خویش هدایتگر مردم بودند، پس از آن نیز هادی راه‌اند حتی بدون گنبد و بارگاه. آری هرچند اُمنای الهی بدون گنبد و بارگاه نیز صاحب کرامت و منشا اثرند؛ اما وجود گنبد و بارگاه، حال و هوای معنوی خاصی را به زائر منتقل می‌کند.

حریم چهار امام معصوم (علیهم‌السلام) را هر چند قبرستان بقیع‌اش می‌نامند، اما برای شیفتگان آن حضرات در حکم قطعه‌‌‌ای از بهشت است. دلباختگان آل‌الله دل‌های خود را به پنجره‌های گَردآلود بقیع گره می‌زنند، تا از طریق این انوار مقدس، کسب معرفت کنند.

یکی از دلائل ساخت گنبد و بارگاه برای امامان معصوم این است که هدایتگری این ذوات مقدس تا ابد در متن خلقت، ساری و جاری است و این گنبد و بارگاه نماد این است که آنها دلیل، راهنما و هدایتگر راه حق‌‌اند. با تبعیت از امام معصوم است که مردم می‌توانند در مسیر سعادت و کمال قرار بگیرند، علاوه بر این تقرب مکانی نیز می‌تواند عامل تسریعِ قرب روحی باشد زیرا به برکت جسم مطهر امام معصوم، راحت‌تر می‌توان از روح بلند آن امام در مسیر هدایت مدد گرفت.

دشمن گاهی با تظاهر به تدیّن در صدد محو نام، یاد و راه اهل‌بیت‌ بوده است؛ به عنوان مثال وهابیت که دشمن قسم خورده‌ی تشیع است زیارت ائمه و ساخت بناء بر قبور آنان را شرک می‌داند؛ این در حالی است که وهابیان خود را تابع قرآن دانسته اما رفتارشان گویای چنین مطلبی نیست.

طبق آیات نورانی قرآن، ساخت بنا بر قبور و با عظمت دانستن حرم‌های اهل‌بیت شرک نیست؛ زیرا در قرآن نه تنها نهی‌ای بر آن صادر نشده است بلکه در این کتاب مقدس آیاتی وجود دارد که می‌توان از آنها، به عنوان موید بهره جست:

۱) مجوز قرآن بر ساخت بناء بر قبور اولیاءِ خدا

در آیه‌ی ۲۱ سوره‌ی مبارکه‌ی کهف که خداوند به جریان ساختن مساجد و بناء بر قبور اصحاب کهف اشاره می‌کند، عمل آنها را شرک نمی‌داند.

«وَکَذَٰلِکَ أَعْثَرْنَا عَلَیْهِمْ لِیَعْلَمُوا أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَأَنَّ السَّاعَهَ لَا رَیْبَ فِیهَا إِذْ یَتَنَازَعُونَ بَیْنَهُمْ أَمْرَهُمْ ۖ فَقَالُوا ابْنُوا عَلَیْهِمْ بُنْیَانًا ۖ رَبُّهُمْ أَعْلَمُ بِهِمْ ۚ قَالَ الَّذِینَ غَلَبُوا عَلَىٰ أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَیْهِمْ مَسْجِدًا؛ کهف(۲۱)

اینچنین مردم را متوجه حال آنها کردیم، تا بدانند که وعده‌ی خداوند (در مورد رستاخیز) حق است و در پایان جهان و قیام قیامت شکى نیست. در آن هنگام که میان خود درباره‌ی کار خویش نزاع داشتند، گروهى مى‏گفتند: بنایى بر آنان بسازید (تا براى همیشه از نظر پنهان شوند! و از آنها سخن نگویید که) پروردگارشان از وضع آنها آگاهتر است. ولى آنها که از رازشان آگاهى یافتند (و آن را دلیلى بر رستاخیز دیدند) گفتند:ما مسجدى در کنار (مدفن) آنها مى‏سازیم (تا خاطره آنان فراموش نشود.)» 

 بنابراین اگر ساخت بناء بر قبور اولیاء خدا شرک بود، در قرآن و روایات بر شرک بودن آن تصریح می‌‌شد.

۲)‌ اظهار محبت نسبت به ذوی‌القربی

خداوند در قرآن می‌فرماید:«… قُل لا أَسأَلُکُم عَلَیهِ أَجرًا إِلَّا المَوَدَّهَ فِی القُربىٰ ۗ وَمَن یَقتَرِف حَسَنَهً نَزِد لَهُ فیها حُسنًا ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفورٌ شَکور؛ شورى(۲۳)

… بگو: من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‌کنم جز دوست‌داشتن نزدیکانم( اهل بیتم‌) و هر کس کار نیکی انجام دهد، بر نیکی‌اش می‌افزائیم؛ چرا که خداوند آمرزنده و سپاسگزار است.»

ساخت گنبد و بارگاه بر قبور اهل‌بیت، یکی از مصادیق محبت به ذوی‌القربای پیامبر است.

۳) تعظیم شعائر الهی

در سوره‌ی حج آیه‌ی ۳۲ آمده است:«ذلِکَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ؛

این است [مناسک حج]! و هر کس شعائر الهى را بزرگ دارد این کار نشانه تقواى دلهاست‏.»

ساخت گنبد و بارگاه بر مزار اولیاء خدا را می‌توان از شعائر الهی دانست.

۴) عمل به فرمان الهی

خداوند در سوره‌ی نور آیه ۳۶ می‌فرماید:«فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ؛

(این چراغ پُرفروغ) در خانه‏‌هائی قرار دارد که خداوند اذن فرموده دیوارهای آن را بالا برند (تا از دستبرد شیاطین و هوسبازان در امان باشد) خانه‏هائی که نام خدا در آن برده شود و صبح و شام در آن تسبیح گویند.»

طبق این آیه ساخت گنبد و بارگاه از مصادیق عمل به فرمان الهی است.

افسوس که در طول تاریخ دنیا‌طلبان بر معادن وحی رشک بردند و حسد ورزیدند.

«أَمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى‌ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَیْنا آلَ إِبْراهِیمَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَهَ وَ آتَیْناهُمْ مُلْکاً عَظِیماً * فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ کَفى‌ بِجَهَنَّمَ سَعِیراً؛ نساء(۵۴-۵۵)

یا اینکه به مردم (پیامبر و خاندانش) در برابر آنچه خدا از فضلش به آنها بخشیده، حسد مى‌ورزند با اینکه به آل ابراهیم کتاب و حکمت دادیم و حکومت عظیمى در اختیار آنها قرار دادیم * ولى جمعى از آنها به آن ایمان آوردند و جمعى ایجاد مانع در راه آن نمودند و شعله فروزان آتش دوزخ براى آنها کافى است.»

ظالمان به گمان‌شان حضرات آل‌الله به دنیا با مقیاس و از دریچه‌ی دید آنها می‌نگرند.

براستی چه ستمی بر خود کردند آنها که تمسک به حبل‌الله نجستند و برعکس در چاه ضلالت غوطه‌ور شدند چرا که دو ثقل عظیم را سبک انگاشتند.

تعظیم قبور همچون خاری در چشم دشمنانی چون فرقه‌ی ضاله‌ی وهابیت و … است؛ همان‌ها که برخلاف ادعای‌شان، خلاف قرآن و سیره‌ی صحابه رفتار می‌کنند.

دور نیست روزی که انتقام ظلم‌ها، کینه‌توزی‌‌ها و دشمنی‌هایی که در طول تاریخ بر اولیاء الهی رواداشته شده گرفته‌ خواهد شد و حکومت به دست صاحبان اصلی آن باز خواهد گشت.

مرضیه رمضان‌قاسم

عضو گروه نویسندگی صریر، وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی استان اصفهان.