به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری شهرکریمه، در روایتی از امام صادق (علیه‌السلام) می‌خوانیم:《قَلبُ شَهرِ رمَضَانِ لَیله‌ُ القَدرِ》 شب قدر، قلب ماه مبارک رمضان است.(کلینی، ج۴،ص۶۶،ح۱)

در این شب با شرافت، به انسانی که قدر آن را بشناسد چیزی معادل یک عمر طولانی عطا می‌کنند. در اهمیت و عظمت این شب فرخنده و میمون همین بس که قرآن در این شب بر قلب مبارک پیامبر (ص) نازل شده است. سوره‌ی قدر، بزرگترین دلیل مذهب شیعه و شناسنامه‌ی اهل بیت که پس از پیامبر(ص)، حجت خدا بر مردم بوده، در این شب پرفضیلت نازل شده است.

در این ضیافت با‌شکوه که برتر از هزار ماه است، نزول فرشتگان و روح‌القدس در این شب به فرستادن قرآن خلاصه نشده، بلکه به عنوان امری مستمر و دائمی برای تدبیر تمامی امورات عالم تکرار می‌شود.

از آنجا که فعل اَنزلَ در آیه‌ی ابتدایی سوره‌ی قدر،  به صورت ماضی آمده، به این معنا‌ست که قرآن در گذشته در شب قدر نازل شده و این نزول، یک بار بوده و پایان یافته است؛ اکنون نزول قرآن تمام شده و پیامبر اعظم نیز در بین ما نیستند تا قرآن بر ایشان نازل شود؛ اما در عین‌حال فعل تُنزّل  در آیات بعدی این سوره به صورت مضارع آمده که  تداعی کننده‌ی استمرار نزول است؛ پس در این صورت فرشتگان هر ساله بر چه کسی و به جهت چه کاری نازل می‌شوند؟

از آنجا که نزول ملائکه در هر سال در شب قدر دائمی است و از آنجا که ملائکه بر موجود حیّ نازل می‌شوند و همچنین هیچگاه زمین از حجت خدا خالی نبوده《لَولَا الحُجَهُ لَسَاخَتِ الاَرضُ بِاَهلِها》، پس باید کسی باشد تا ملائکه و روح، هر ساله بر او نازل شده و تقدیرات عالم وجود را بر وی عرضه کنند. کسی که جوهره‌ی وجودی او ظرفیت این مقام خطیر را داشته باشد و از همه‌ی مردم به آستان نبوت نزدیک‌‌‌تر باشد. کسی از اهل بیت علیهم‌السلام، که دارای مقام ولایت و امامت باشد.

اگر کسی ایمان داشته باشد که ملائکه در شب قدر نازل می‌شوند، ولی به وجود امامی که ملائکه بر او نازل می‌شوند اعتقادی نداشته باشد، در واقع به برخی از آیات قرآن ایمان و به برخی از آیات قرآن کفر ورزیده است و قرآن او را به طور آشکار کافر خوانده است. آنجا که می‌فرماید:《إِنَّ الَّذینَ یَکْفُرُونَ بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ یُریدُونَ أَنْ یُفَرِّقُوا بَیْنَ اللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ یَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَکْفُرُ بِبعْضٍ وَ یُریدُونَ أَنْ یَتَّخِذُوا بَیْنَ ذلِکَ سَبیلاً،أُولئِکَ هُمُ الْکافِرُونَ حَقًّا وَ أَعْتَدْنا لِلْکافِرینَ عَذاباً مُهیناً. یهودیان و مسیحیان که به خدا و پیامبرانش کفر مى‌ورزند و مى‌خواهند میان خدا و پیامبرانش جدایى بیفکنند، زیرا مى‌گویند به برخى از پیامبران ایمان داریم و برخى دیگر را انکار مى‌کنیم، و مى‌خواهند میان ایمان به خدا و همه پیامبران و کفر به خدا و پیامبران راهی برگزینند. آنان به راستى کافرند، و ما براى کافران عذابی خوار‌کننده مهیا کرده‌ایم.》(ایات ۱۵۰ و ۱۵۱ سوره‌ی نساء)

طبق مجموعه احادیثی که در ذیل سوره‌ی مبارکه‌ی قدر و دخان وارد شده، همچنین مطابق نظر علمای اهل سنت و تمامی علما و محققان شیعه، ملائکه و روح_ که فرشته‌ای خاص است_ هر ساله دائماً بر وصی و جانشین پیامبر خاتم در زمان حاضر نازل می‌شوند. یعنی بر قلب شخصی که ولیّ جهان و جهانیان و مورد تایید خداوند است. وی فردی است امین، دارای مقام امامت، ولایت و قلبش محل نزول ملائکه بوده و رسالت انذار جامعه‌ی بشری را برعهده دارد و تمامی تقدیرات عالم امکان به اذن مبارک ایشان در شب قدر رقم می‌خورد.

هر کسی نزول پیوسته‌ی فرشتگان و روح را در شب قدر بپذیرد، بدون شک باید ولیّ امر خود را نیز قبول داشته باشد. در غیر این‌صورت، به برخی از آیات قرآن کریم کافر خواهد بود. بنابراین مومن واقعی در این برهه‌ی زمانی کسی است که تسلیم امر خدا بوده، به این معنا که هم استمرار نزول ملائکه را تا قیامت قبول داشته باشد و هم وجود حجت زمان، ولی امر و امام معصومی که این  امر الهی را دریافت می‌کند.

در روایات، انکار‌کنندگان حضرت مهدی(عج) کافر معرفی شده‌اند. پیامبر گرامی اسلام به نقل از علمای شیعه و سنی می‌فرماید: 《مَن اَنکَرَ خُروجِ المَهدی فَقَد کَفرَ》کسی که قیام مهدی را انکار کند به دیار کفر شتافته است.

همچنین در روایات می‌خوانیم که با مخالفان، برای اثبات امامت و زنده بودن حضرت مهدی(ع) با شب قدر و سوره‌ی قدر استدلال کنید. این سوره به وجود کسی اشاره می‌کند که ملائکه و روح‌القدس در شب قدر بر او نازل می‌شوند.

 سوره‌ی مبارکه‌ی دخان هم از سوری است که در آیات ابتدایی این سوره، به والیان امر امامت بعد از پیامبر(ص) به خوبی اشاره شده و امام محمد باقر(ع) تاکید دارند از طریق همین آیات با اهل تسنن مباحثه کنید.

آری شب قدر، دلیل محکمی است بر بقای امامت، و بقای امامت، حیات حضرت مهدی (علیه السلام) را اقتضا می‌کند و حیات حضرت مهدی (علیه السلام) دلیل حیات مذهب پیشرو و پویای تشیع است که اسلام اصیل و قرآن را تا ابد زنده نگه خواهد داشت.

طاهره کنگازیان، عضو گروه نویسندگی صریر وابسته به دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان