به گزارش پایگاه خبری،فرهنگی شهرکریمه به نقل از ایکنا از البرز، حجت الاسلام عباس صبوحی، مدرس مؤسسه تدبر در کلام وحی شهر قم، چهارشنبه، ۲۱ آذر، در سمینار تدبر در کلام وحی که به مشارکت اداره کل ارشاد البرز برگزار شد، اظهارکرد: گاهی روزمرگی و غفلت موجب می‌شود که عظمت قرآن، این کتاب الهی را فراموش کنیم.
وی اضافه کرد: قرآن‌کریم کتاب خالق بشر خطاب به بشر هست، کلام کسی هست که هفت آسمان و زمین و همه عالم را آفریده، ابتدا و انتهای عالم به دست اوست، هدایت و آینده و گذشته آدم به دست اوست. حال چنین خدایی آدم را بیننده قرار داده و در قالب یک کتاب الهی با مخلوق خود حرف گفته هست تا آدم را از غیب باخبر کند. البته منظور از غیب نه آن ماورایی هست که اطلاع یا عدم اطلاع از آن نقشی در زندگی آدم ندارد لکن منظور از غیب آن حقایقی هست که در پشت پرده و در متن عالم وجود دارد و عدم اطلاع از آن آدم را زمین می‌زند و آدم بدون آگاهی از این حقایق راه خود را گم می‌کند.
صبوحی اظهار کرد: نفس آدم نسبت به وحی الهی نظیر یک گیرنده عمل می‌کند و این گیرنده که از آن به عنوان فطرت الهی یاد می‌شود در حالتی که سالم مانده باشد می‌تواند حقایق را دریافت کند و از این حقایق در جهت تشخیص مصلحت استفاده نماید. اگر این فطرت پاک باشد نسبت به واقعیت قرآن دریافت مطلوب دارد و می‌تواند از علم و آگاهی که خداوند از طریق قرآن جابه جا به آدم می‌کند بهره‌مند گردد.
مدرس مؤسسه تدبر در کلام وحی شهر قم تصریح نمود: خداوند از طریق قرآن، معرفت و علمی را در اختیار آدم قرار میدهد که روزی فقط مطهرون، اهل بیت و خواص به آن دسترسی داشتند اما خداوند با نزول قرآن، حقایق را متناسب با احتیاج بشر در اختیار آدم قرار می‌دهد.
وی تصریح نمود: آدم وقتی از عظمت قرآن غافل گردد یادش می رود که با چه کتابی رو به رو هست. اینکه امروز قرآن به کتابی مبدل شده که فقط بر سر طاقچه‌ها و مجالس عروسی و عزا کاربرد دارد و نسبت به آن عطش و نیازی احساس نمی‌شود از گمان عدم احتیاج آدم نشات گرفته هست. متاسفانه آدم همیشه خود را آگاه و بی‌نیاز می‌داند و جاهلانه عمل می نماید. گمان می کند که نیازی ندارد کسی برایش راه را مشخص نماید. نیازی ندارد کسی دستش را بگیرد و راه را مشخص نماید. به وی برنامه بدهد و فکر می‌کند آنچه را که برای زندگی احتیاج دارد می‌داند. چون فقط از دید خودش به زندگی می نگرد نه از زاویه دید خالقی که از گذشته و آینده و انواع خیر و شری که در مسیر زندگی پیش روی آدم قرار دارد باخبر هست.
صبوحی اظهار کرد: حال وقتی آدم از منظر قرآن به زندگی می نگرد متوجه می‌شود که حیات ابعاد و زوایای مختلفی دارد و اگر در این مسیر از قرآن برخوردار گردد توان دارد یک زندگی سالم بسازد، یک زندگی که نه فقط دنیای آدم را تامین می‌کند لکن آخرت آدم را هم می‌سازد.
وی اظهار کرد: تدبر در قرآن وقتی حاصل می‌شود که آدم احساس احتیاج کند و وقتی نخستین نیازهایش جواب داده می گردد و از نخستین معارف باخبر می‌شود تازه می‌فهمد که چقدر خلا دارد. آدم بر گرسنگی و تشنگی مادی واقف هست اما گاهی گرسنگی و تشنگی معنوی برای آدم روشن نیست چه بسا کسانی که از لحاظ معنوی گرسنه و تشنه می باشند و خودشان از این گرسنگی و تشنگی خبرندارند و تازه وقتی به غذای روح می‌رسند متوجه احتیاج خود می‌شوند.
مدرس مؤسسه تدبر در کلام وحی شهر قم اضافه کرد: واقعیت قرآن با فطرت آدم سازگاری دارد چون خلقت آدم بر مبنای همین حقایق هست و وقتی آدم با این حقایق آشنا می‌شود خلاهایش پر می‌شود و احساس آسودگی می‌کند. قرآن به آدم یادآوری می‌کند که ای آدم تو حرکتی داری و این حرکت یک حرکت فاز به فاز هست و این حرکت احتیاج به برنامه دارد.
صبوحی در ادامه به لزوم تدبر در قرآن تاکید کرد و اظهار کرد: تدبر در قرآن یک دعوت درون دینی نیست و تنها به مسلمین اختصاص ندارد. تدبر در قرآن یک دعوت همه گیر برای همه بشریت هست. خداوند در قرآن می‌فرماید اگر مشرک قصد دارد واقعیت قرآن را بشناسد راهی جز تدبر در قرآن ندارد چون تدبر یعنی فهمیدن و وقتی درک حاصل گردد زیادی از مقاومت‌ها و مقابله‌ها شکسته می‌شود. آدم وقتی در قرآن تدبر می‌کند و به اعتبار حقیقی کتاب الهی پی می‌برد به حرف امام سجاد(ع) می‌رسد که می فرماید« اگر همه عالم مرا تنها بگذارند و من باشم و قرآن، دچار بیم نمی‌شوم چون همه چیز دارم».
وی در انتهاء اظهار کرد: اگر می خواهیم قرآن را از مهجوریت خارج و کلام الهی را در جامعه جاری و ساری کنیم باید تدبر در قرآن را به یک فرهنگ مبدل کنیم و ابتدا هم از خودمان آغاز کنیم.
انتهای پیام