به گزارش خبرنگار پایگاه خبری شهرکریمه، دوری از فرزندان سخت و غیر قابل تحمل است، مخصوصا اگر خبری از فرزندت نداشته باشی، مرگ و زندگی‌اش برایت در هاله‌ای از ابهام بماند به خصوص اگر ماجرای مادران شهید باشد که آن چیز دیگری است.

تحمل زجر دوری مادر شهید از فرزندش آن قدر زیبا است که قاب هیچ دوربینی تاب ثبت لحظه‌ای از آن را ندارد و هیچ کارگردانی نمی‌تواند حس زیبای زینب وار یک مادر را به تصویر بکشد، نبات نمونه‌ای از مادر شهید است و خارک تکه‌ای از یک شهر که زیر شکنجه، جان نداد و استقامت کرد تا آخر پیروز شد.

ملت زجر کشیده عراق که با فشار و تهدید صدام به جنگ آمده بودند، غیرت و ترس از آسیب رساندن بعثی‌ها به خانواده‌هایشان درهم آمیخته شد و آنها را مجبور کرد تا دست به کاری بزنند که دل در گرو آن ندارند، این مسئله را می‌توان در لحظه بازگشت سرباز عراقی به خارک و تلاش او برای نجات دادن مادر احمد که زیر خاک مدفون شده، مشاهده کرد.

داستان تا آمدن احمد چیست؟

فیلم تا آمدن احمد به کارگردانی صادق صادق حقیقی سال ۹۴ به اکران درآمد و بازیگرانی چون مهدی فقیه، افسر اسدی، حسن علیرضایی، بهرام ابرهیمی و … در این فیلم بازی کردند. این فیلم صد دقیقه‌ای فقط یک میلیون تومان در گیشه فروش کرد و به عنوان یک اثر ناکام پرونده‌اش بسته شد.

داستان فیلم، قصه مادری غم زده را روایت می‌کند که ندیدن فرزندش برای او دیگر قابل تحمل نیست و کاسه صبرش لبریز شده، داستان دختری است که به خاطر جنگ، ازدواجش به تاخیر می‌افتد و حضور یک مرد غریبه در خانه آنها باعث سوء ظن نامزدش به او شد، داستان احمد است که شهید می‌شود یا داستان مرد عراقی است که به اکراه پای در میدان جنگ گذاشته است و از ترس اسارت، لباس احمد را می‌پوشد که با اصابت ترکش خمپاره شهید شده است و وصیت نامه احمد، سرباز عراقی را با فیلم گره می‌زند.

داستان فیلم نوسانات زیادی دارد و از ثبات برخوردار نیست، کارکتری که فیلم را جذاب می‌کند، شخصیت طنز این فیلم است که مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌داد و گاهی خنده‌ای را به لب می‌آورد.

فیلمی پر از شعارهای خوب اما در حد شعار

کارگردان فیلم با این دغدغه که بسیاری از عراقی‌ها به زور به جنگ ما آمدند و مقصر جنگ ایران و عراق حزب بعث و جریان خبیث آنها است نه مردم بی گناه عراق اثرش را ساخته است. سعی دارد این پیام را بدهد که کشور ما با ملت‌ها دوستی دارد و اگر مشکلی بروز کرد، با دولت‌ها است.

اصولا جریان فیلم‌های دفاع مقدسی با این سبک از روایت، فقط از عهده یک فیلم سفارشی بر می‌آید که صرفا برای پر کردن بیلان کاری موسسات و ادارت مربوطه است یا نه کارگردان احساس ادای دین به شهدا کرده است اما بی‌تجربگی او فیلم را اینگونه رقم زده است و در نهایت اگر کپشن انتهای فیلم نمی‌آمد، غرض فیلم در جریان داستان بیان نمی‌شد.

تا آمدن احمد نمونه یک اثر ناپخته است، امید داریم که هر سال با آمدن جشنواره، آثار خوبی آماده شود تا نسل جدید از گذشته این سرزمین آگاهی بیشتری داشته باشد. خلاء سینمای دفاع مقدسی در سینمای ایران زیاد است و با وجود تولید آثار متنوع فرهنگی باز آن حد از توان کاری با کیفیت را نگذاشته‌اند. /۸۸۲/ ۷۰۴/