حجت‌الاسلام امیررضا وطن‌خواه، در گفت‌وگو با ایکنا از اصفهان، در مورد فلسفه فوت اندیشی، اظهار کرد: انسان‌ها در ارتباط با فوت به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ افرادی که به مبدا و معاد و قیامت معتقدند و افرادی که به آن اعتقادی ندارند. اثرها فوت اندیشی برای مومنان به قیامت و افرادی که به قیامت اعتقادی ندارند نیز یکسان نیست.

فوت مقدمه زندگی و حیات برای آدم هست
وی با بیان اینکه قرآن فوت را آیه و نشانه می‌داند، دنبال کرد: فوت آنقدر با عظمت هست که به عنوان یک نشانه از خداوند مدنظر داشته شده و در آیات قرآن آمده چیزی که به عنوان نشانه‌ای از خداوند مدنظر داشته شده، دارای عظمت و بزرگی هست. اگر فوت نباشد زندگی و خلقت قطعا چیزی کم دارد. ..، ، همان که فوت و زندگى را آفرید». در این آیه فوت بر زندگی مقدم شده، چون مقدمه زندگی و حیات برای آدم، فوت هست.
این استاد حوزه‌علمیه اضافه کرد: مولوی می‌گوید: «از جمادی مردم و نامی گردیدم/ وز نما مردم به حیوان برزدم/ مردم از حیوانی و آدم گردیدم/ پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم» در حقیقت مولوی هم فوت را پایه زندگی می‌داند.

فوت انتهاء آدم نیست 
وطن‌خواه افزود: فوت انتهاء نیست، لکن انتهایی بر یک فاز از وجود آدم هست، انسان‌هایی که به قیامت اعتقاد ندارند فوت را انتهاء آدم می‌دانند. ..؛ ؛ بدانید که زندگى جز این زندگى ما در دنیا نیست که ملحق شده نسلى از ما مى‌میرد و نسلى دیگر پدید مى‌آید». در حقیقت چنین اعتقادی امکان دارد به احساس پوچی و نهیلیسم در آدم منتج گردد.
وی در ادامه اظهار کرد: قرآن و روایات فوت را انتهاء آدم نمی‌دانند، لکن انتهاء یک فاز از وجود آدم و شروع مرحله‌ای دیگر می‌دانند و به همین دلیل در روایات از آن به عنوان یک پل و مکان گذر از یک فاز به فاز دیگر ذکر شده هست.

دنیا نسبت به ابدیت محدود است 
وطن‌خواه تاکید کرد: آدم وقتی که از مادر متولد می‌شود، هم جسم او متولد و هم نفسش و در طول زندگی رشد پیدا می‌کند، اما وقتی که جسم از دنیا رفت، نفس باقی می‌ماند و به مرحله‌ای جدید از زندگی وارد می‌شود که همیشگی هست، یعنی وارد مرحله‌های تازه ای مثل برزخ و قیامت خواهد گردید.
این استاد حوزه علمیه اظهار کرد: علامه طباطبایی به طور مستمر به شاگردان خود تذکر می‌دادند که ما ابدیت را در پیش داریم، این دنیا نسبت به ابدیت محدود هست، ابدیت هیچ انتهایی ندارد و آدم هرگز به معنای حقیقی ابدیت پی نخواهد برد.

نتیجه فوت اندیشی در اسلام کوشش برای آدم هست
وطن‌خواه دنبال کرد: در روایات آمده هست: همانگونه که زندگی می‌کنید خواهید مرد و همانگونه که مردید به برزخ و قیامت وارد خواهید گردید و همانگونه که به قیامت وارد شدید در بهشت وارد می‌شوید. پس آدم فوت اندیش، انسانی هست که تمام تلاشش را می‌کند در دنیا به گونه‌ای زندگی کند که به خوبی به برزخ، قیامت، و بهشت وارد گردد.
وی افزود: برخلاف بعضی از مکاتب که نتیجه فوت اندیشی در آن رکود، رخوت و پوچی آدم می‌باشد، نتیجه فوت اندیشی در اسلام کوشش برای آدم هست. فلاسفه غربی در برخورد با فوت، دو دسته هستند؛ دسته اول فلاسفه‌ای که اندیشه خود را از ادیان توحیدی گرفته‌ و فوت را انتهاء نمی‌دانند و به آن به عنوان شروع نگاه می‌کنند. دسته‌ای دیگر از فلاسفه غربی فوت را انتهاء می‌دانند و با دیدگاه ادیان توحیدی در مورد فوت قبول کننده نیستند.
وطن‌خواه با اشاره به اثرها فوت اندیشی اظهار کرد: فوت اندیشی در آدم در ابتدا موجب زهد، قناعت و رعایت نظافت در زندگی مادی می‌شود، چراکه آدم فوت را مقدمه زندگی آخرت می‌داند و اهتمام می‌کند آلوده این دنیا نشود تا هم راحت‌تر از آن دل بکند و هم رشد بیشتری در آخرت داشته باشد.

آدم مرگ‌اندیش مصیبت‌ها و مشکلات را راحت‌تر تحمل می‌کند
این استاد حوزه علمیه تصریح نمود: آدم فوت اندیش مصیبت‌ها و مشکلات را راحت‌تر تحمل می‌کند، چون می‌داند که این دنیا انتهایی دارد و هر فاجعه و دردی با فوت به انتهاء خواهد رسید و هر دشواری در این دنیا، یک آسانی در دنیای دیگر در پی دارد.
وی اظهار کرد: فوت اندیشی برای فعالیت خیر و کار صواب به آدم داعیه می‌دهد و موجب رشد نفسانی و معنوی آدم در دنیای دیگر می‌شود. به علاوه آدم فوت اندیش برای توبه و جبران رفتارهای ناشایستش داعیه دارد و به امیدهایش می‌پردازد، نه آرزوهایش.
وی در مورد تفاوت امید و آرزو اظهار کرد: به صورت مثال امید، کشاورزی هست که زمین را شخم زده، دانه را کاشته، آبیاری کرده و امید دارد که در آینده محصولی را برداشت نماید. آدم فوت اندیش نیز اهل امید هست و برنامه‌های خود را به گونه‌ای تنظیم می‌کند که در آخرت نتیجه خوبی داشته باشد.
وطن‌خواه اضافه کرد: انسانی که اهل فوت اندیشی نیست، آرزو دارد، آرزو، مثل کشاورزی هست که نه زمین را شخم زده و نه دانه کاشته و امیدوار می‌باشد که محصول برداشت نماید. در روایات، آرزو مقابل فوت قرار داده شده و بنابراین گفته شده هست که یاد فوت کنید تا آرزو از دل شما بیرون برود. چون آرزو آدم را به کوشش وا نمی‌دارد.
این استاد حوزه علمیه در انتهاء اظهار کرد: فوت اندیشی آدم را از انجام عمل ناروا باز می‌دارد و اذن نمی‌دهد فریفته دنیا گردد.
انتهای پیام