حجت‌الاسلام والمسلمین مرتضی میرکتولی، دبیر مجمع عالی تفسیر و استاد حوزه علمیه در گفت‌وگو با ایکنا؛ با اشاره به بعضی برداشت‌های غلط و شاذ از قرآن کریم بدون داشتن هرگونه مبنای معقول اظهار کرد: مطمئنا استفاده از قرآن کریم با روش‌های متفاوت در تفسیر مطرح و قابل بررسی هست.

.. در حال انجام هست و یا انجام شده هست، ولی امکان دارد هر برداشت ما از قرآن موردنظر گوینده یعنی خداوند متعال نباشد.

میرکتولی با بیان اینکه ما هرمنوتیک را در تفسیر قرآن به رسمیت نمی‌شناسیم عنوان نمود: اینکه هر فردی اندیشه خود را به یک آیه از قرآن تحمیل کند و هر نوع برداشتی از متن را هم درست بدانیم درباره قرآن نپذیرفته ایم.

استاد مدرسه عالی تفسیر حوزه علمیه با بیان اینکه ظاهر آیات قرآن مبین و روشنگر هست تاکید کرد: تحمیل نظر بر قرآن و هر نوع برداشت از آیه بر خلاف عقل و عقلانیت و تفسیر به رای هست که پیامبر(ص) در این خصوص فرمودند: «من فسر القرآن برایه …». هر کسی نظر خود را بر قرآن تحمیل کند جایگاه او در جهنم می باشد.

علامه طباطبایی در این زمینه فرمودند که «ب» بای سببیت هست و مراد این هست که هر کسی بخواهد با نظر و رای خود به تفسیر قرآن پرداخت کند.

عضو مجمع عالی تفسیر با بیان اینکه خداوند عقل و شرع را آفرید تا آدم بتواند در پرتو آن به سعادت برسد اظهار کرد: عقل چراغ در دست بشر و شرع، صراط برای اوست؛ عقل جاده و جاده‌ساز نیست لکن عقل جاده روشن‌کن هست پس هر نوع نظریه باید بر قرآن ارائه گردد لکن روایات هم باید بر قرآن ارائه گردند و ما حق نداریم هر نوع روایتی را قبول کنیم.

میرکتولی گفته بود: کلینی در کتاب شریف کافی باب عرض الاخبار علی القرآن و باب خبر ها متعارض بالقرآن را بیان کرده و فرموده هست که روایات متعارض باید به قرآن ارائه گردند یعنی روایات موزون و قرآن کریم، میزان هست. وی دنبال کرد: اگر سخن نقل شده از معصوم(ع) باید به قرآن ارائه گردد، سخن اشخاص عادی و نظریه‌پرداز‌ها که جای خود دارد.

میرکتولی با اشاره به فرمایشی از امام علی(ع) مبنی بر اینکه از کتاب الله باید استنطاق کنید، تصریح نمود: شهید صدر در کتاب مدرسه القرآنیه استنطاق در تعبیر امام علی(ع) را به همان بحث تفسیر سوژه ای رابطه داده هست؛ یعنی آدم در اینجا پای سخن قرآن می‌نشیند و حرف‌های خود را با قرآن منطبق می‌کند، اما کسی که نظر خود را می‌گوید و بر قرآن تحمیل می‌کند دنبال برداشت از قرآن به عنوان موید هست؛ یعنی سخن خود را کانون قرار داده هست و بعد می‌خواهد از قرآن موید بیابد در حالتی که باید پای سخن قرآن ینشیند و بر مبنای آن نظریه بدهد.

انتهای پیام