به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری شهرکریمه، رسانه‌های امروز، جزئی از خانواده انسان ها شده‌اند. عضوی که در سختی و راحتی همراه اوست و رهایش نمی‌کند. این یار همراه اما استقلال اندیشه و عمل را از او گرفته است. انسان جدید، مات یک عادت‌وارگی، مغز خود را به صاحبان رسانه اجاره داده است. او باواسطه رسانه و از چشم او دنیا را می‌بیند. تصمیم با رسانه است که او چقدر بداند و ببیند و چقدر بفهمد و بشنود.

رسانه‌ها تو را به باشگاه پر هیجان خبر و سرگرمی‌شان دعوت می‌کنند و بعد هوشمندانه برای زندگی‌ات استاندارد می‌سازند؛ استاندارد اینکه چگونه باید فکر کنی و چگونه رفتار.

آدم‌هایی که محصولات رسانه‌ خاصی را مصرف می‌کنند بعد از مدتی به ویروس همسانی مبتلا می‌شوند و در مارپیچی ازافکار، ارزش‌ها و رفتارهای تزریقی قرنطینه می شوند. اکنون با کلوبی مواجهیم که اعضای آن ماسکی را بر صورت ذهنشان می‌بندند که آن رسانه دوست دارد!

فرمان خندیدن و ترسیدن این انسان جدید، در دست کلوب‌های رسانه‌ای است. او البته جرأت ندارد ماسکش را بردارد چون رسانه‌ها برایش دو قطبی تنهایی و مرگ یا همراهی و زندگی با ما ساخته‌اند.

انسانِ رسانه‌راهبر امروز، مبتلای کرونای اپیدمیک عصر رسانه هاست.

حیات واقعی این عصر در گرو چیست؟

ماسک و ژل ضد عفونی را از چه کسی باید گرفت؟/۸۲۹/ ۷۰۴/

محمدمهدی زارع