[ad_1]
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرنگار شهرکریمه، بیست و یکسال از غائله 18 تیر سال 78 می‌گذرد. غائله ای که در دل خود درسهای بسیاری دارد و یادآور یکی از تلخ‌ترین حوادث فتنه‌گون پس از انقلاب اسلامی در دانشگاه است. اتفاقات 18 تیر سال 78 گر چه در ظاهر در اعتراض به توقیف یک روزنامه شکل گرفت اما تا تهدید امنیت مردم و تخریب اموال عمومی پیش رفت.محمد ودود حیدری، از فعالان دانشجویی سال 78 که ایام پرتنش 18 تیر را در کوی دانشگاه تهران سکونت داشته است، در یادداشتی شفاهی که در اختیار شهرکریمه قرار داده است به نکاتی درباره حادثه 18 تیر و تلاش های صورت گرفته برای بازگویی نادرست این وقایع در سال های بعد پرداخته است.متن این یادداشت را در ادامه می خوانید:اکنون که از تیرماه 78 فاصله گرفته‌ایم و از ورای زمان‌های سپری شده به آن می‌نگریم، بهتر می‌توان ابعاد و وجوه مختلف آن را تحلیل و بررسی کرد که شاید در کوران حوادث آن روزهای پرالتهاب و در متن وقایع کمتر این مهم میسور و ممکن می‌نمود.نکته حائز اهمیت اما این است که اگر درسهای واقعه کوی دانشگاه تهران به درستی احصاء و تحلیل نشده و به کار گرفته نشود چه بسا تکرار ناگواری‌های مشابه آن در آینده ناممکن نباشد.18 تیر 78 تنها یک اتفاق اعتراضی که در نهایت منجر به تخریب اموال، فوت یک مهمان، آسیب دیدگی تعدادی از دانشجویان و صف بندی دو جناح سیاسی نبود؛ بلکه نتیجه یک نگاه رادیکالی در بستر یک تفکر به دانشگاه و علی الخصوص جریان دانشجویی بود، این جریان با تفسیری که از دانشجو داشت، جنبش دانشجویی که در اواسط دهه 70 یک قدرت تأثیرگذار در فرآیندهای تصمیم ساز را داشت، در پایان دولت دوم خرداد به ضعیف ترین و چند پارگی تبدیل کرد.به عنوان یک دانشجوی فعال دانشگاه تهران که سال 78 دوران دانشجویی را میگذرانده، در کوی دانشگاه سکونت داشته و آن ایام پرتنش را از نزدیک شاهد بوده است، بیان می دارم که شدت و سرعت اتفاقات کوی به حدی بود که طراحی کلیت آن و برنامه ریزی ادامه روند حوادث آن صرفا توسط تعدادی دانشجو را غیرممکن و دور از ذهن می نمود. شاهد مثال آنکه حتماً برخی تشکلهای دانشجویی که به ظاهر سکاندار وقایع روزهای بعد از 18 تیر شدند نیز پس از وقوع اتفاقات اولیه موج سواری بر حوادث را عهده دار گردیدند و تا آنجا پیش رفتند که سخن از کشته ها و مفقودین چند ده نفر در این حادثه گفتند و نمایندگی متحصنین و معترضین دانشجویی را به عهده گرفتند. در این زمینه بیان چند نکته را مهم می دانم:1- ظرفیت دانشگاه بر تبدیل کردن محورهای مورد توجه خویش به موضوع اصلی و گفتمان غالب جامعه چیزی نیست که بتوان آن را کتمان کرد. از این منظر دانشگاه و دانشگاهیان همیشه مطمع نظر بوده اند. مراقبت از این محیط علمی و جریان دانشجویی اصیل آن که در طول تاریخ معاصر وامدار حق، حقیقت، عدالت و مردم بوده است، از وظایف مهم همه متولیان امر دانشگاه و دلسوزان جریان سره دانشجویی است. 2- ...
